Mój zakupoholizm, czyli minimalizmu brak

Modnym tematem jest teraz minimalizm. Pojawia się coraz więcej blogów o minimalizmie, coraz więcej blogerów o tym pisze, wszyscy są lub chcą być minimalistami. Ja natomiast napiszę o swoim zakupoholizmie, czyli mania posiadania jest mi znana.

Jak było:
Od kilku miesięcy codziennie śledziłam, czytałam, robiłam notatki i planowałam owe treści o tym jaki ten minimalizm jest fajny, jaki ład wprowadza do życia i jak ogólnie jest lepiej. Wierzyłam w to! W głowie rodziły mi się różne, przeróżne pomysły: co zrobię, jak zrobię, co zmienię w swoim życiu by też odczuć, że „mniej znaczy lepiej”. W kajeciku (no dobra, nie posiadam owego- używam trello) notowałam inspiracje do wpisów- czego ja tam nie zapisywałam, jak ja to miałam pokazaćjak pięknie wprowadziłam minimalizm do swego zagraconego życia.

Bo ja wierzyłam, że wprowadzę minimalizm do swojego życia i będzie mi się fajniej żyło.

Jak jest:
Liczba tematów wpisów wydłużała się każdego tygodnia, a ja tak naprawdę czułam tylko jedną wielką porażkę, bo ten cały minimalizm jakoś nie pojawiał się w moim życiu.

Dlaczego?
Bo nie potrafiłam go wprowadzić, nawet małymi kroczkami, na które dzieliłam sobie moje plany.
Codziennie jakaś nowa rzecz pojawiała się w moim domu, codziennie coś nabywałam drogą kupna, codziennie czułam, że znowu się nie udało. A to nowy lakier do paznkoci (nie maluję paznkoci, ale przecież zacznę, bo przecież kiedyś przestaną mi się tak rozdwajać, będą długie i piękne, a wtedy nie będę mieć lakieru do paznokci, więc muszę zrobić zapasy). A to nowa sukienka (no bo podobno w sukienkach fajnie wyglądam, tylko jakoś rzadko je noszę, zacznę!). A to kolejny balsam (nie lubię balsamować ciała,ten balsam tak ładnie pachnie), herbata (kto widział jak piję herbatę ręka w górę), książka (mam kilkadziesiąt nieprzeczytanych pozycji, ale przecież kiedyś znajdę na to czas). I tak bez końca mogłabym wymieniać…

I chyba dziś już wiem- do minimalizmu jeszcze długo nie dojdę, może nawet nigdy. Zrozumiałam to będąc na zakupach (oczywiście w sieci) i przeanalizowałm to potem na spokojnie. Zakupoholizm to słowo klucz (na szczęście lekki, bo wiem, że taki prawdziwy to poważny problem).

Ja przyciągam do siebie rzeczy, rzeczy przyciągają mnie do siebie. Pewnie jakiś spec-psycholog powie: to ma głębokie podłoże psychologiczno-seksualno-mentalne i tak dalej.
Może i ma rację, może moje nadmierne gromadzenie rzeczy, moja mania posiadania ma podłoże genetyczne, a może jestem bardziej zaburzona niż mi się wydaje. Podobno gromadzenie rzeczy pozwala wyciszyć lęki, które siedzą w człowieku. Podobno rzeczy dają poczucie bezpieczeństwa – mamy nad nimi kontrolę, a kontrolować coś fajnie jest.

To, że mówię o tym głośno wcale nie oznacza, że się poddaje. Wręcz przeciwnie, to po prostu taki publiczny rachunek sumienia. Doskwiera mi to bardzo, czuję się przytłoczona i zaczynam rozglądać się za większym mieszkaniem. A nie tędy droga!

Pora na terapię. Zaczynam eksperyment. Czy uda mi się nie wydać więcej niż 200 zł w nadchodzącym tygodniu. Dlaczego aż 200 zł? Bo jestem realistką i wiem, że mniej nie uda się na pewno. Bo wydawałam o wiele więcej. Bo nie chcę się katować i pozwolić sobie czasem na kawę na mieście.

Eksperyment zaczynam dziś, teraz. Nie jutro, nie od poniedziałku, po prostu w czwartek wieczorem, gdy siedzę w domu i przeglądam newslettery (taki zawód mój). Czy się uda zobaczymy za tydzień…

A jeśli Ty też tak masz. Jeśli czujesz, że za dużo rzeczy jest dookoła Ciebie i zamiast ich ubywać dochodzą nowe. Czujesz, że zakupoholizm powoli Cię dopada? Możesz się do mnie dołączyć!

A może masz na to swój sprawdzony sposób? Chętnie go poznam, to zawsze nowe doświadczenie, jakaś pomoc!

Update po tygodniu… 

Przeklinać nie będę, ale wydałam 810zł! Na swoją obronę mam tylko tyle, że 350zł poszło na lekarza, a 108zł na domeny. Reszta znikła…
Jednak się nie poddaję! Walczę dalej

Moja spowiedź jest tu.